Последна цигара

Последната цигара е моментот во кој ги донесувам важните  одлуки.  Секогаш ја пушам сама, во тишина, пред спиење. Кога е темно и  надвор нема никој размислувам за тоа што се случувало во текот на денот, што сум згрешила и што можело да биде подобро. Понекогаш ритуалот на  последна цигара е и во рано утро. Исцрпена од сета лажна љубов околу мене од која ми се повраќа. Во последно време е така.

Синоќешната последна цигара ја запалив возејќи кон дома.  Поминувам со запалката и го отварам прозорецот од автомобилот.  Измешан мирис на бензин, цигара и зрела пролет. Скопје, мај, зрела пролет. Само што ова не е стих од Вртев, ова е мојот живот, прилично реален.

Се прашувам колку ли мисли можат  да ми прелетаат во времетраење на една цигара. Така и го мерам времето деновиве, годиниве.  Застанувам на семафор, градот е празен и подобро што е така.  Не би сакала да поделам ни тронка чувство со овој град исполнет со сенки. Луѓето овде изгубиле се што е човечко, наместо душа оставиле часовник кој ги потсетува кога е време за храна, суровост и умирачка.

И јас полека станувам сенка. Ова вечерва, беше мојот последен обид  да бидам крв и месо.

Можеби и излегов од дома со преголеми очекувања. Можеби и не требаше да излезам, но така останувам обвиткана со самотијата, а секоја потенцијална сиуација би била непостоечка. Добра или лоша, како ќе знаеш дека сеуште чувствуваш? Ако те повредиле, барем знаеш дека ете, сеуште си способен за љубов.

ххх

 И еве ме, 4 часа подоцна возам кон дома, со анализи и пресметки колку ќе ме чини твојата насмевка, твојата мекост и мојата непресметливост под тоа влијание. Сфатив дека можеби и не сум јас таа. Речиси сум сигурна дека не сум хероината која треба да те смени. Па, не се ни трудам. Се повелкувам навидум достоинствено, собирајќи ги парченцата од мојата внатрешност распрскани по тепихот како растурен бисерен ѓердан. 

Проклето его, ќе не убие сите. Ништи се пред себе.

Работи кои сум сакала да ги кажам- останале. Нешта кои сум сакала да ги направам- недовршени. Места да ги видам-непосетени.

Нема појако нешто од мојата  војска од бесчувствителни погледи, страв ми е од себеси тогаш.