Долг

Чекам некого во автомобилот. Чекам внатре, надвор се спрема  невреме.  Сама сум, паркирана под  улична светилка. Автомобилов е ужасно валкан. Никогаш не сум била од оние кои секоја недела го носат автомобилот на миење, купуваат специјални патосници или освежувачи на воздухот. Мириса на отпушок  и баш ми е гајле. Едно време тоа беше твоја должност, затоа што еднаш пробав да го однесам автомобилов на менување масло, не ми го сменија па ми зариба моторот. Од тогаш ова веќе не е моја должност.  Оддамна немам сменето масло. И ете го моментот во кој почнувам да се потсетувам на сите будалаштини. Можно ли е да поминаа десет години?

Воздухот се претвора во крупни капки дожд. Се помешува со правта по стаклата, се тркала и слива правејќи сенки во различни облици. Со секоја капка дожд следи по една солза, со посвета во име на тие ебани десет години. Поголем дел од времето не сум свесна дека те сакам, се научив да им придавам значење на споредните животни активности, со тоа да го супресирам секое чувство за тебе, што сега се покажа сосем погрешно. Единствена мисла која ми дава мир сево ова време е дека јас навистина направив се. Толку многу и толку силно што на крајот останав сама без ништо, со празна душа и разранети очи. Ама и тоа е во ред. Не ти должам ништо, можеби и овој трибјут за едно минато време е премногу ама  некако пак си тука, пак си присутен.

Редовно се фаќам себеси како ми бегаат мислите, разуздани како тинејџрки во Кастро. Гласни и напорни, без никаква контрола.  Си ги прибирам и ги насочувам кон нешто продуктивно, нешто што не потсетува на тебе и твоите гиковски шеги. Твоите смешни мали заби, без ни малку растојание, затоа и толку кариес. Гаду еден. Те знам од копиљ, знам како дишеш, каде ти се сите бемки по телото и никогаш не се научи да си ги врзеш врвците нормално.

Фалиш, тоа е.

Во Скопје има една раскрсница што ми иде на нерв. Ја избегнувам. Кога неможе да се избегне тоа место возам побрзо за да не ме флешне некоја слика. Ја мразам таа раскрсница од дното на душава. Имам таму  неколку драмолетки одиграно како професионалец, се срамам небаре семафорите се сеќаваат на моите глупости, па бегам.

Давам шанса некој да ја пополни твојата страна од креветот. Сеуште е празно и скроз е глупо. Најглупо од се е тоа што додека сум во кујна, седам и зјапам од прозорецот се некако чекам да паркираш пред куќа. И Бен чека. Си чекаме така подолго време. Уживам во себе измачувањето сезона по сезона. И се така, одново, пролет, лето, есен и зима. Па, повторно од почеток.

Кога сакаш некого, сакаш цел свој живот. Понекогаш повеќе, понекогаш помалку, но сакаш. Не можеш да отсакаш туку така. Значи не било вистинско.

Надвор истура, повеќе не чекам, тргнав  кон дома, барем со кучето да се изгушкам.