Не ја чувствувам оваа
мала модринка на десната надлактица. Не
знам како ја добив.
Најверојатно некаде помеѓу твоето милување и моите придушени
звуци на одобрување. Помеѓу измешаниот вкус на благо, солено и луто. Помеѓу
мирисот на рана пролет и дим од цигари.
Таму некаде сосема изгубена во твоите раце, несвесна за светот кој минува, пронајдов вкус на утринско кафе и капка вода да ја згаснам мојата бескрајна жед за се што не е битно. Да останам токму таму каде што сум.
Модринката ја забележав утрово. Поминувајќи со прстите, кожата сама побара да ја вкуси лепливоста на твоите прсти, како никогаш да не биле раздвоени- мојата кожа и твоите прсти.
Секоја модринка има своја приказна.
Ќе речеш модринка е – поминува. Но, со таа модринка доаѓа
приказна која не можеш да ја премолчиш, а не смееш да ја кажеш гласно.
Со оваа модринка започнува приказна која допрва би сакала да
ја раскажам.
