Кафе

    Има некои љубови кои болат. Траат долго, а болат уште подолго. Tоа не е јака и краткотрајна болка.  Оваа е од оние кои тлеат и те клукаат, обично послабо ама долготрајно.  И знаеш дека работите неможат да бидат подобри ниту полоши. Такви се, какви што се и нема тука филозофии и скршени срца, нападнато его или лутење.

Тоа се љубови со кои  неколку пати месечно пиеш утринско кафе во молк. И секоја голтка те гори по грлото како отров. Но, продолжуваш да пиеш, зошто и тоа е љубов. Болна, како наместо пори во кожата да ти  ставаат игли. Но, љубов е.  Продолжуваш со ритуалот со години, молкум гледајќи во шољата исполнета со црна течност. Сакаш да смениш многу работи, а немаш снага и се надеваш дека ќе ти се оствари желбата од Бадниковата паричка.

   Кратко еспресо, никогаш нема време да почека да се олади кафето.  Има дваесетина минути на почетокот на денот, а јас сум среќна  што е тука.  Кога би знаел дека ме боли секоја негова линија околу очите. Ме боли желбата за неговите усни кога сум сама, неговите години и се негово што сакам да имам.Можеби го нема кога сум настината или кога ми е роденден. Но, кога работите тргнуваат на лошо, до мене е, мојата потпора, поради него сум силна.

    Чудна е таа љубов, во која навидум не бараш ништо за возврат. Неговите три зборови, значат повеќе од нечиви долги ноќи. Само сум среќна дека е тука и дека тие очи ме гледаат во тишина. Оваа војна со себеси ја изгубив оддамна. Чист хедонизам е горчината на течноста која ја испивам.  Сепак те сакам.

И би ти кажала, на тебе и на сите, но тоа не би сменило ништо. Затоа во молк ги земам моите дваесетина минути и ладно млеко, среќна што те имам и  волку малку. Но, секогаш кога е најлошо.